سرمایه گذار خطرپذیر
Adventure Capitalist
/ ədˈvenchər 'kapətəlist /[۱]
معادلهای فارسی: سرمایه گذار خطرپذیر، سرمایه گذار جسور، سرمایه گذار مخاطره پذیر
اصطلاح " سرمایه گذار خطرپذیر " به طور محاوره ای برای توصیف سرمایه گذاران (VC) سرمایه های دارای تحمل ریسک بالا استفاده می شود. آنها اغلب به طور فعال در قالب نقش های مختلف اعم از عضو هیئت مدیره در شرکت هایی که در آنها سرمایه گذاری می کنند شرکت می کنند. عمدتا هر کجا از سرمایه دار خطر پذیر صحبت به میان آید همراه با سرمایه گذاری خطر پذیر بیان خواهد شد .
تعریف سرمایه گذار خطر پذیر
سرمایه گذار خطرپذیر به انگلیسی Adventure Capital که از آن با عنوان‌های «سرمایه گذاری جسورانه» یا «سرمایه گذاری کارآفرینی» نیز یاد می‌شود، عبارت است از تأمین سرمایه لازم برای شرکت‌ها و کسب‌وکارهای نوپا که پتانسیل رشد دارد ولی با ریسک زیادی نیز همراه است. جایگاه این نوع شرکت‌ها، در مراحل ابتدایی رشد و تکامل یک پروژه که کمبود نقدینگی وجود دارد، مورد توجه است. کارآفرین‌ها مشتریان اصلی این نوع سرمایه گذاری هستند. رونق و توسعه فعالیت‌های سرمایه‌گذاری ریسک‌پذیر موتور محرکه و محور اصلی رشد محصولات جدید و نوآوری در عرصه فناوری است. شرکت‌هایی که این نوع سرمایه گذاری را انجام می دهند، شرکت‌های کوچک پر پتانسیل را جهت سرمایه گذاری انتخاب می کنند. در واقع بجای قرض دادن، سرمایه گذاری پر سود انجام می دهند. این سرمایه‌گذاران در ازای پولی که سرمایه‌گذاری می‌کنند، سهام آن شرکت را تصاحب می‌کنند و از این طریق تولید پول می‌کند. سرمایه مخاطره پذیر سرمایه‌گذاری شده عموماً هنگامی‌که سهام آن مبادله می‌شود نقد می‌شود. به بیان دیگر، شرکت‌های سرمایه‌گذاری پول و تجارب مدیریتی را در اختیار شرکت‌های در حال رشد قرار داده و آنها هم این امکانات را برای تبلیغات، پژوهش، ایجاد زیرساخت و تولید محصول استفاده می‌کنند. شرکت سرمایه‌گذار را وی سی فیرم (VC Firm) و پولی که به شرکت در حال رشد داده می‌شود سرمایه گذاری خطرپذیر (venture capital fund) می‌گویند و به شخصی که این کار را انجام داده است(Adventure Capitalist) می گویند.
ویژگی های سرمایه گذاران خطر پذیر
- پذیرش ریسک بالا
- پذیرش کمبود نقدینگی
- داشتن افق بلند مدت
- مشارکت در حقوق صاحبان سهام و سود سرمایه
- علاقمند به سرمایه گذاری در طرح¬ها و پروژه های نوآورانه
- علاقمند جهت فعالیت در شرکت
تفاوت سرمایه گذار یا سرمایه گذار خطر پذیر
سرمایه‌گذار خطر پذیر نسبت به سرمایه‌گذاران فعال در دیگر طبقه‌های دارایی مانند بورس سهام، صندوق‌های با درآمد ثابت، املاک و مستغلات و… ریسک بسیار بیش‌تری را متحمل می‌شود. به عبارت بهتر سرمایه گذار خطر پذیر بسته به مرحله توسعه استارتاپ در معرض ریسک‌های متفاوتی از قبیل تشکیل تیم، نمونه اولیه محصول، تناسب محصول با بازار هدف، درآمدزایی، مقیاس پذیری، گسترش کسب و کار و… قرار خواهد گرفت. برای مثال سرمایه‌گذار خطر پذیری که سرمایه مورد نیاز در مراحل بسیار اولیه استارتاپ را فراهم می‌کند، در معرض تمامی این ریسک‌ها قرار می‌گیرد. فرض کنید سرمایه گذار خطر پذیر پس از شکل‌گیری نمونه اولیه محصول مبلغ 350 میلیون تومان را در استارتاپ سرمایه‌گذاری می‌کند. موفقیت این استارتاپ و ایجاد بازده سرمایه‌گذاری در افقی 5 الی 7 ساله مستلزم تشکیل تیمی از افراد توانمند، توسعه محصولی متناسب با بازار هدف، ایجاد جریان‌های درآمدی پایدار و قابلیت رشد و افزایش مقیاس استارتاپ است. بنابراین برخلاف سرمایه گذار فعال در بورس سهام که تنها در معرض ریسک‌های سیستماتیک مربوط به اقتصاد کلان، تورم و یا ریسک بازار است، سرمایه گذار خطر پذیر در معرض کلکسیونی از ریسک‌های سیستماتیک و نیز ریسک‌هایی غیر سیستماتیک از قبیل ریسک‌های اندازه بازار در دسترس، شدت رقابت، قوانین و مقررات، مقیاس‌پذیری، مدل درآمدی، خروج از سرمایه‌گذاری و… خواهد بود. بنابراین ویژگی خطر پذیر بودن علاوه بر ریسک‌های بسیار در این نوع سرمایه‌گذاری، به احتمال بسیار کمِ موفقیت‌های بسیار بزرگ در استارتاپ‌ها بر می‌گردد.[۲]
تجارب جهانی
تجارب کشورهای گوناگون برای ایجاد نهادهای مالی درزمینه این نوع سرمایه‌گذاری نشان می‌دهد در صورت فراهم بودن مکانیزم‌ها و زیرساخت‌های مناسب، این‌گونه سرمایه‌گذاری‌ها مناسب‌ترین راه برای توسعه طرح‌های نوآورانه است. بانک‌ها و دیگر مراکز اعطای تسهیلات به دلیل ریسک‌های موجود، از این طرح‌ها حمایت نکرده‌اند. حمایت نکردن از این طرح‌ها موجب ازدست‌رفتن موقعیت‌های مستعد برای توسعه فناوری و اشتغال‌زایی در کشور می‌شود. ایالات متحده آمریکا در توسعه صنعت سرمایه گذاری خطرپذیر، نقش مهمی ایفا می‌کند. بنا بر آمار، عملکرد نهادهای مالی در این کشور، علاوه بر کاهش نرخ بازگشت سرمایه، به توسعه صنایع کوچک و متوسط و ایجاد ارزش در شرکت‌های سرمایه‌پذیر کمک کرده است. چنین روندی، درنهایت، به ایجاد اشتغال و توسعه اقتصاد داخلی در این کشور منجر شد. دولت آمریکا با جذب سرمایه‌های صندوق‌های بازنشستگی و بانک‌های مختلف ایالتی و ملی توانست زمینه ایجاد فضای تخصصی و حرفه‌ای را برای کارشناسان صنایع فراهم آورد. این کارشناسان به سرمایه‌گذاری در صنایع دانش‌بنیان و شکوفاسازی آنها علاقه‌مند بودند. اندکی پس‌ازآن، دولت به خروج از این صندوق‌ها اقدام کرد. این در حالی بود که سرمایه‌گذاران بسیاری با دیدن آثار سودمند و بازدهی مناسب این نوع سرمایه‌گذاری که از صرفه مالیاتی نیز برخوردار بود، بازخرید سهام دولتی این صندوق‌ها را شروع کردند. آنان می‌خواستند از تمام بازده این صندوق‌ها که پاداش ریسک سرمایه‌گذاری در شرکت‌ها بود، به نفع خود بهره‌مند گردند. البته یکی از عواملی که باعث شد این نوع بازار یا صنعت، رشد یابد، این بود که رقابت در بازار با توجه به کثرت ایده‌ها و طرح‌های خطرپذیر، اندک و درنتیجه، حق گزینش طرح‌های سودآور، بسیار بود. ازاین‌رو، سرمایه‌گذاران طرح‌هایی را توان بالقوه فراوانی برای رشد و توسعه داشت، به‌سرعت جذب می‌کردند. به‌تدریج، این صنعت در سطح بین‌الملل شناخته‌تر شد و سرمایه‌گذاری در طرح‌های جدید پر ریسک، پس از آمریکا، در کشورهای اروپایی و آسیایی رواج یافت. برای مثال در کشور هند، به‌عنوان کشوری درحال‌توسعه، از سال ۱۹۸۵ به بعد، فعالیت رسمی در این حوزه شکل‌گرفته است. هم‌اکنون، در هند حدود ۲۵۰ تا۳۰۰ صندوق خطرپذیر مشغول فعالیت است. حتی در کشورهایی مانند کانادا، در کنار بورس سهام شرکت‌های بزرگ، بورس سهام شرکت‌های پر ریسک جای دارد. به دلیل بازدهی کمابیش خوب سالانه این شرکت‌ها، درمقایسه‌با دیگر شرکت‌های حاضر در بورس، حجم معاملات روزانه سهام شرکت‌های پر ریسک به‌طور چشمگیری رشد کرده است. در کشور انگلستان، بورس‌های محلی کوچکی را تأسیس کرده‌اند. شرکت‌های متقاضی ورود به بورس، با دارابودن شرایط از پیش اعلام‌شده، برای عرضه سهام به عموم افراد اجازه می‌یابند. بورس سرمایه گذاری خطرپذیر لندن نیز از این قبیل است.
کلمات متناسب و سئو :
- #سرمایه_گذار_خطر_پذیر
- #سرمایه_گذار_جسور
- #کسب_وکارهای_خطرپذیر